‘Scenes’ bestaat uit een reeks schilderijen waarin het landschap centraal staat. Mensen figureren -in zichzelf gekeerd- in een schijnbaar fictieve omgeving. Imposante taferelen worden omgekeerd tot een decor waarin de spelers zich bewegen volgens het vooropgezet plan van socio-culturele determinatie.
Hoewel de illusie van een logische relatie tussen mens en omgeving wordt gewekt (op het eerste gezicht heerst er vooral rust en eenheid), worden beiden tegenover mekaar uitgespeeld en zijn de spelers antagonist van het bepalende landschap.
Als toeschouwer volgen we de momentopnamen als zaten we in een theater of bioscoopzaal. De beelden hebben een gesloten karakter in die zin dat je over de schouders van de personages meekijkt en het tafereel van buitenaf herkent als een gestileerde kopie van het soort beeld dat we opgeslagen hebben in ons mentaal archief.

Net zoals in vorige reeksen werd er vertrokken van fotomateriaal uit archieven. Onderliggende tijdspatronen bepalen tegelijkertijd de herkenbaarheid en afstand. In de interpretatie van het bronmateriaal is de schilderkundige expressie ondergeschikt aan het iconografische van het beeld zonder dat de schilderijen steriele reproducties worden.
In ‘Scenes’ werden de formaten overwegend groter omwille van de fysieke ervaring van het landschap. Soms wordt deze strategie ook juist omgekeerd toegepast zoals in het schilderij van de imposante waterval dat dan weer juist klein werd afgebeeld. Begrippen als ‘impact’ of ‘grootsheid’ worden ironisch getoetst aan het illusoire van het decor of het beeld dat we opslaan van een indruk.

terug