De getoonde beelden zijn
niet zo onschuldig als ze lijken. Zij zijn symptomen van een onderliggende onzichtbare
structuur. Deze structuur zorgt ervoor dat we ons op een bepaalde manier gedragen,
volgens bepaalde rollen en in bepaalde typische situaties. De rollen bestaan,
de acteurs vullen ze in. Zo vervreemdt de mens van zichzelf en ervaart zijn
omgeving als reëel. De herkenbaarheid van de beelden is het gevolg van
deze structuur.
De titel van deze
reeks beelden is afkomstig van een amusementsfilm, die op een subtiele, manipulatieve
wijze als onderliggende boodschap man en vrouw wijst op hun functie in de maatschappij.
Foto- en filmbeelden worden
geselecteerd en geïsoleerd uit hun vertrouwde omgeving en verplaatst naar
het schilderij. Hierdoor verwijzen de werken naar een soort beeld (de pasfoto,
het familiekiekje...) en naar het - meestal eenvoudige - narratieve aspect van
het beeld, dat zich voordoet als een cliché waarbinnen de toeschouwer
zich kan plaatsen. Typische kenmerken van het foto- en filmbeeld komen terecht
op doek (snapshot, onscherpte, voyeurisme...). Het schilderij en de foto ontmoeten
elkaar, terwijl hun onderlinge tegenstellingen worden uitgespeeld zoals het
snelle en vluchtige van de foto tegenover het ‘trage’ van het schilderij,
of zoals het mechanisch-documentaire en objectieve karakter van de foto tegenover
het fysieke-subjectieve van het schilderij.
De beelden refereren
niet alleen naar het fotografisch beeld maar tezelfdertijd zijn ze ook een verwijzing
naar de schilderkunst, meerbepaald het genreschilderij.